Interview met Marijn Fidder
Marijn Fidder is 24 jaar, Fonteiner en professioneel documentaire fotografe. Op 21 november won ze de eerste prijs bij de internationale fotowedstrijd van National Geographic in de categorie ‘mens’. Ze won met een foto van het vluchtelingenmeisje Zahar, gemaakt op Lesbos in september 2020. Voor onze nieuwsbrief neemt ze de tijd voor een interview.
Gefeliciteerd met het winnen van de eerste prijs! Wat zorgde ervoor dat jij besloot naar Lesbos te gaan?
De eerste keer dat ik naar Lesbos ging was in januari en februari 2020. Ik was aan het werk voor de hulporganisatie GAiN. Daar ontmoette ik een gezin waar ik bevriend mee raakte en daar heb ik eigenlijk altijd contact mee gehouden. Op de nacht van de brand stuurde de vader van het gezin, Hassan, mij foto’s en filmpjes van de brand en dat ze op de vlucht waren. Hij vroeg mij of ik de stem van hun verhaal wilde zijn. Toen ik die ochtend wakker was en de berichtjes zag, besloot ik meteen een ticket te boeken.
Kan je iets vertellen over wat je aantrof op Lesbos?
De eerste keer toen ik in Lesbos was, was in januari en februari 2020. Vluchtelingenkamp Moria was toen op z’n slechtst. Meer dan 20.000 mensen leefden in een kamp gebouwd voor slechts 3000 mensen. De omstandigheden waren uitermate slecht, confrontaties tussen de mensen waren een dagelijkse zaak en er was slechte hygiëne en gezondheidszorg. Toen het vluchtelingenkamp in september 2020 in vuur en vlam stond, kwamen alle mensen op straat terecht. Er was geen ruimte voor een tijdelijke opvang dus besloten de mensen zelf tentjes langs de weg te maken van bamboe en zeil. Er waren geen sanitaire voorzieningen en weinig eten en drinken.
Je trof daar ook het meisje Zahar die we op je winnende foto zien. Kan je vertellen hoe dat ging?
Ik vond Zahar onder een afdakje op de parkeerplaats van de supermarkt LIDL in Mytilini. Vluchtelingenkamp Moria was net afgebrand en mensen zochten een plek waar ze konden slapen. Ik ging bij de ouders van Zahar zitten en probeerde te vragen hoe het met ze ging en waar ze vandaan kwamen. Goed Engels spraken ze niet, maar ze vertelden dat ze uit Afghanistan kwamen en op de vlucht waren voor de Taliban. Het feit dat ze nu weer hun spullen en tent (thuis) moesten achterlaten viel hen zwaar. Op de parkeerplaats was het een chaos. Hier en daar speelden kinderen tikkertje en volwassen probeerden een dak te knutselen van plastic en probeerden zich warm te houden met dekens. Zahar heeft na mijn tijd op Lesbos nog lang in mijn gedachten rondgedwaald. Ik vroeg me constant af hoe het met haar zou gaan. Tot op heden heb ik nog geen contact kunnen krijgen met haar ouders om dit te vragen.
Wat doet het met jou zelf als mens om kinderen in zulke moeilijke omstandigheden te zien?
Het maakt je machteloos en je wilt het liefste alles oplossen, maar helaas kan dat natuurlijk niet. Ik vind het wel enorm fijn dat ik door mijn werk een stukje van hun verhaal de wereld in kan helpen, zodat mensen hen zien en wellicht komt er op deze manier sneller de juiste hulp.
Wat kunnen wij doen om kinderen als Zahar te helpen?
Met Kerst is er via Kerk in Actie een collecte. Het is belangrijk dat er geld is voor deze mensen, zodat de situaties verbeterd kunnen worden. Voor de mensen die een stapje extra willen nemen; kijk eens naar hulporganisaties in de buurt die vrijwilligers zoeken en ga zelf helpen op de Griekse eilanden.
Bekijk hier alle nieuwsberichten of ga terug naar de vorige pagina.